ΣΕΙΡΕΣ (ΒΕΡΙΤΣΙ)
οροσειράς του Μελισσιού ή Αηλιά, αµφιθεατρικά, σε γήλοφους που αποτελούν
προεκτάσεις της νότιας πλαγιάς του βουνού, όπως Κατέ, Μαρκέικα, Ράχες. Ο Αηλιάς έχει υψόμετρο 1368 μέτρα, η Ανάληψη 850μ. Και τα Μαρκέικα 1000 μ. Έχει το πλεονέκτημα και το προνόμιο να λούζεται από το πρωί έως το βράδυ από τον ήλιο και από το φυσικό του μπαλκόνι ν'αγναντεύει το Μωρία. Από πάνω του ο Αηλιάς με το προστατευτικό δασάκι από πουρνάρια, μελιούς, γάβρα και σφενδάμια καμαρώνει για τη λεβεντιά του. Η ονομασία του χωριού Σειρές προέκυψε από το Σείραι, που συνιστάμε τη σειρά του ονόματος αρχαίας πολίχνης στη γόνιμη και εύφορη κοιλάδα των Σειρών. Αυτή η μικρή πόλη Σείραι αναφέρεται από τον αρχαίο περιηγητή Παυσανία στο έργο του "Αρκαδικά". Συγκεκριμένα, ερχόμενος από ∆άρα προς την αρχαία Ψωφίδα το 175 μ.Χ. αναφέρει ότι στο πέρασμα του συνάντησε
τα ερείπια του Πάου. Γράφει: "Εισί δε πολύ απωτέρω καλούμενοι Σείραι. Όροι δε Κλειτορίοις της χώρας προς Ψωφιδίους εισί ναι Σείραι..........Σειρών μεν δη σταδίοις
εστίν απωτέρω τριάκοντα η Ψωφίς (όπου στάδιο ίσον με 192,27 μ.). Εντεύθεν και το τοπωνύμιο" Το δε Βερσίτσι είναι σλαβικό τοπωνύμιο και σημαίνει
τόπο με πολλά και κρύα νερά. Η σλαβική ονομασία αποτελεί κατάλοιπο της εγκατάστασης Σλάβων ποιμένων και ξυλοκόπων στην περιοχή τον 9ο αιώνα,οι οποίοι συγχωνεύτηκαν με το τόπιο στοιχείο και απέμεινε το τοπωνύμιο. Σύμφωνα με διάταγμα της 17ης Σεπτεμβρίου
1926 "περίμετονομασίας συνοικισμών με ξενόγλωσσο όνομα", που δημοσιεύτηκε
στο υπ.'αριθμόν 281 τ. Α' της εφημερίδας της Κυβερνήσεως 1927, το Βερσίτσι μετονομάστηκε σε Σειραί και επί το λαϊκότερο Σειρές, που σημαίνει αράδες αναγνωστικού.
ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ
Οι Σειρές ,υπήρξαν προελληνική Πελασγική κώμη, που το 175 μ.Χ. διανύει περίοδο δράσης και ακµής. Οι δε κάτοικοι της ήσαν Αρκάδες-Αζάνες. Έως το 398 μ.Χ. η ζωή της κυλάει ομαλά.
Το 398 όμως καταστρέφεται από τις ορδές των Γότθων του Αλάριχου, ο οποίος έκανε επιδρομή στην περιοχή. Από εκεί και πέρα χάνονται τα ίχνη της. Προφανώς στο άκουσμα
της επέλασης του Αλάρίχου οι κάτοικοι διασκορπίζονται στα γύρω βουνά για να σωθούν. Έπειτα από αυτήν τη θεομηνία ανασυγκροτούνται και εγκαθίστανται σε άλλο απόμερο σημείο της περιοχής. Η ένδεδειγμένη τοποθεσία για την εγκατάστασή τους ήταν η θέση Παλιάμπελα από όπου στη συνέχεια σκαρφάλωσαν στο σημείο που βρίσκεται σήμερα. Από το 398 έως
το 811 μ.Χ. έχουμε ευρύ χάσμα πληροφοριών για την πορεία των Σειρών. Το 807 μ.Χ. επαναστατούν οι Σλάβοι των Πατρών με σκοπό να καταλάβουν την εξουσία και την επισκοπή. Οι Σλάβοι είχαν εγκατασταθεί στην Πάτρα με ειρηνικό τρόπο από την εποχή του αυτοκράτορα
Μαυρικίου(582-602). Στα 811 νικώνται από τα αυτοκρατορικά στρατεύματα και διασκορπίζονται στις ορεινές περιοχές. Τότε, εγκαθίστανται στο Βερσίτσι και άλλα σλαβόφωνα χωριά των χωριών Καλαβρύτων, αφομοιώνονται όμως πλήρως με τους ντόπιους, διατηρώντας μονάχα τα τοπωνύμια.
Η περίοδος από το 811 μέχρι το 1460-61 χαρακτηρίζεται από απουσία ιστορικών πληροφοριών για το Βερσίτσι. Το 1460-61 ολοκληρώνεται η κατάληψη της Πελοποννήσου από τους Τούρκους. Αρχίζει πλέον μια νέα ιστορική περίοδος, η της Τουρκοκρατίας που θα στιγματιστεί από τη
μακρά δουλεία, τους αιώνες βασάνων, πόνου και την εξαθλίωση. Το βιλαέτι της Πελοποννήσου διαιρέθηκε τότε σε 24 καζάδες (επαρχίες). Ένας καζάς ήταν και η επαρχία Καλαβρύτων. Ο κάθε καζάς χωρίστηκε σε Σέμπτια και ο καζάς Καλαβρύτων χωρίστηκε σε τέσσερα Σέμπτια. Ένα από αυτά ήταν και το Σέμπτι Λειβαρτζίου με
33 χωριά. Το Σέμπτι Λειβαρτζίου χωρίστηκε σε έξι Καλέμια (δήμους περίπου):
του Λειβαρτζίου με τα χωριά Μωρόχοβα, Νουσά, Χόζοβα, Κερέσοβα)
του Σοπωτού με Σοπωτό, Αγρίδι, Αναστάσοβα,
του Λεχουρίου με Καμενιάνους, ∆ροβολοβό, ∆εσινό και
του Βερσιτσίου με πρωτεύουσα το Βερσίτσι και τα χωριά Αλέσταινα, Σκούπι, ∆εχούνι, Λόπεση.
Τέσσερα από αυτά αντιστοιχούν στο νεοσύστατο ∆ήμος Αροανίας. Το Βερσίτσι ήταν κεφαλοχώρι, όπως και άλλες πρωτεύουσες των Σεμπτίων και των Καλεμιών.
Η μετέπειτα περίοδος παρουσιάζει νέο ιστορικό χάσμα με απουσία ιστορικών μαρτυριών
έως τα 1687. Κατόπιν, σηματοδοτείται από σημαντικά γεγονότα, όπως τη συνθήκη Κάρλοβιτς στα 1699, την απογραφή Γκριμάνι στα 1700, τη συνθήκη Πασσάροβιτς στα 1715, τριάντα ένα χρόνια Ενετοκρατίας και δεύτερη Τουρκοκρατία στα 1718-1821.
Από το 1700 και δώθε έχουμε γραπτές μαρτυρίες για το Βερσίτσι.
ΤΟ ΒΕΡΣΙΤΣΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ 1821
Το 1821 αποτελεί αφετηρία της δημιουργίας του νεότερου Ελληνισμού. Το Βερσίτσι στα 1821 έχει ικανό αριθμό κατοίκων και σημαντική παρουσία στον Αγώνα της
Ανεξαρτησίας και τον έρωτα της ελευθερίας. ∆ίνει το παρόν με περισσότερους από 100 Αγωνιστές και είναι από τα λίγα ως ελάχιστα χωριά που διαθέτουν τόσο έμψυχο υλικό. Υπάρχει κατάλογος με τους αγωνιστές που πήραν μέρος στον αγώνα της απελευθέρωσης. Ο επίσημος κατάλογος με τους 76 Ήρωες- Αγωνιστές σίγουρα δεν είναι πλήρης, καθώς η ενδελεχής έρευνά μου δείχνει πως οι Ήρωες πρέπει να περβαίνουν τους εκατό. Για να βρεθούν ωστόσο, χρειάζονται πολλά χρόνια έρευνας, βαθιές ανασκαφές, μεγάλη υπομονή και πίστη. Αναγράφονται επίσης και στα γενικά αρχεία του κράτους Αγωνιστές. Ακόμα και νεκροί πρέπει να υπάρχουν, τους οποίους δεν γνωρίζουμε. Το έδαφος θα ξεκαθαρίσει όταν
δημοσιευτούν όλα τα ονόματά του αρχείου Αγωνιστών, που στεγάζεται στην Εθνική Βιβλιοθήκη. Αν προσέξει και συγκρίνει κανείς τα κύρια ονόματα των Αγωνιστών με τα σημερινά, θα διαπιστώσει ότι αυτά ανακυκλώνονται και εξακολουθούν να υπάρχουν τα ίδια ακόμη και σήμερα.
ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΤΕΡΩΣΗ
Κατά τη διάρκεια του Αγώνα και μέχρι το 1836 ίσχυσε η Αρχή της ∆ημογεροντίας,
όπως και επί Τουρκοκρατίας. Οι τελευταίοι ∆ημογέροντες του Βερσιτσίου ήταν οι παπα Πανάγος Σακελλάριος Σακελλαρόπουλος, Στάθης Οικονομόπουλος,
Κωνσταντίνος Βερτσιώτης και Γκολφίνος Παπαδόπουλος. Το 1836 καταργούνται οι ∆ημογεροντίες και θεσπίζεται ο θεσμός των ∆ήμων. Τα επί Τουρκοκρατίας Σέμπτια και Καλέμια γίνονται ∆ήμοι. Το Καλέμι Βερσιτσίου γίνεται ∆ήμος δευτέρας τάξεως με τα ίδια χωριά (Βερσίτσι πρωτεύουσα, Αλέσταινα, Σκούπι, ∆εχούνι, Λόπεση). Με νεώτερο Ν.∆. το 1844 διαλύονται οι ∆ήμοι δευτέρας τάξεως και τα χωριά Βερσίτσι και Λόπεση ενσωματώνονται στο ∆ήμο Ψωφίδος, τ' Αλέσταινα στο ∆ήμο Αροανίας και το Σκούπι και ∆εχούνι στο δήμο Παϊων. Από το 1836 έως το 1840 δήμαρχος εκλέγεται ο Αναγνώστης Μάρκου και από το 1840-1844
ο Γεώργιος Σακελλαρόπουλος. Όταν ενσωματώθηκαν στο ∆ήμο Ψωφίδος το Βερσίτσι και η Λόπεση έχουμε και Βερτσιώτη ∆ήμάρχο Ψωφίδος, τον Αθανάσιο Μάρκου, και για πρώτη φορά
κατά τα χρονικά διαστήματα 1881-1883, για δεύτερη φορά από τα 1887-1891 και για τρίτη από τα 1903-1907.
Το 1912 με Ν.∆. καταργούνται έπειτα από 76 χρόνια οι ∆ήμοι και καθιερώνεται ο θεσμός των
κοινοτήτων που διατηρήθηκε με μεγάλη επιτυχία 82 χρόνια.
Το 1996 ψηφίζεται ο Νόμος "Καποδίστριας" και επανέρχονται οι ∆ήμοι, ενώ καταργούνται οι
κοινότητες. Η επαρχία Καλαβρύτων είχε 13 ∆ήμους, οι οποίοι με τον "Καποδίστρια" συμπτύχθηκαν σε πέντε. Συγκεκριμένα, οι παλαιοί ∆ήμοι Ψωφίδος και Αροανίας συμπτύχθηκαν στο ∆ήμο Αροανίας με πρωτεύουσα την Ψωφίδα. Το δημοτικό διαμέρισμα Βερσιτσίου ενσωματώνεται στο φυσικό του χώρο, το ∆ήμο Αροανίας. Στις
πρώτες εκλογές που έγιναν τον Οκτώβριο του 1998 πρώτος δήμαρχος εκλέγεται ο Λειβαρτζινός Λεωνίδας Βασιλόπουλος. Η σύμπτυξη των ∆ήμων σε ευρύτερες περιφέρειες επεβλήθη
λόγω της ερήμωσης της υπαίθρου σε επικίνδυνο βαθμό, θυµίζει δε την πτώση της
Ρωµαϊκής Αυτοκρατορίας. Τα μάτια όλων είναι πλέον στραμμένα στην επίτευξη ενός καλύτερου μέλλοντος για τα χωριά του ∆ήμου με την επικράτηση του νέου νόμου.
ΠΛΗΘΥΣΜΙΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
Το 1700 έχουμε την απογραφή του Ενετού Φραγκίσκου Γκριμάνι, που βρίσκεται στα αρχεία
της Βενετίας.
Σύμφωνα με την απογραφή, το Βερσίτσι απαριθμούσε 53 οικογένειες και 191 κάτοικοι.
Ήταν το 13ο χωριό του Territorio (επαρχία) Καλαβρύτων και το 21ο σε πληθυσμό ανάμεσα σε 124 του "Territorio" Καλαβρύτων. Αναλυτικότερα, η απογραφή δείχνει ένα σύνολο από
90 άνδρες και 101 γυναίκες. Οι μετέπειτα απογραφές φανερώνουν τα εξής: στα 1851 το Βερσίτσι
έχει 137 οικογένειες και 545 κατοίκους, στα 1853 έχει 100 οικογένειες και 555 κατοίκους,
στα 1889, 560 κάτοικοι, στα 1920, 624 κάτοικοι απ'τους οποίους οι άνδρες
είναι 324 και οι γυναίκες 300, στα 1940 έχει 551 κατοίκους, στα 1951, 677 κατοίκους
και στα 1961 έχει 579 κατοίκους. Τα παραπάνω στοιχεία καταδεικνύουν δυστυχώς
τη φθίνουσα πληθυσμιακή κίνηση του Βερσιτσίου στο πέρασμα των χρόνων. Αν κάνουμε σήμερα απογραφή των μόνιμων κατοίκων του χωριού και των τριών συνοικισμών, Λόπεσης, Αγίου Βασιλείου και Αγίου Γεωργίου, είναι ζήτημα αν θα υπάρχουν οι μισοί κάτοικοι των προηγούµενων απογραφών. Αυτή δυστυχώς είναι η θλιβερή διαπίστωση.
Η ύπαιθρος καταστράφηκε και η αναστροφή είναι δύσκολη.
ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ
Το Βερσίτσι είναι παλαιό, ιστορικό και παραδοσιακό χωριό, θα μπορούσε δε να
χαρακτηριστεί ως διατηρητέο, καθώς τα περισσότερα σπίτια του είναι χτισμένα πριν το 1920. Εδώ κυριαρχεί η λαϊκή παραδοσιακή αρχιτεκτονική. Οι οικοδομές είναι όλες λιθόκτιστες, δομημένες με γρανιτολιθική πέτρα πελεκητή. Οι γωνίες των
περισσότερων οικοδομών, οι παραστάδες των εισόδων και των παραθύρων είναι πελεκημένες με
ξεχωριστή τέχνη και επιμέλεια. Κατά γενικό κανόνα, τα κτίσματα που διαθέτουν ταν ανωτέρω χαρακτηριστικά είναι χτισμένα από Ηπειρώτες μάστορες.
Όσα σπίτια χτίστηκαν μετά το 1920 δεν έχουν την πολυτέλεια των παραστάδων. Υπάρχουν δύο τύποι λαϊκής παραδοσιακής αρχιτεκτονικής: τα μακρινάρια σπίτια με φορά βορρά νότο και τα διπλά με φορά ανατολή-δύση. Η δόμηση αυτή θεωρήθηκε μοντέρνα
και καθιερώθηκε μετά το 1920. Όλα τα σπίτια είναι μονοώροφα. Το ισόγειο είναι κατώ και ο άνω όροφος υπνοδωμάτια Το ανώ διαιρείται σε τρία δωμάτια. Το χειμωνιάτικο, την καμαρούλα και τη σάλα. Τα σπίτια του χωριού είναι ξυλόστεγα. Μοναδικό, αξιόλογο και επιβλητικό οικοδόμημα του Βερσιτσίου είναι ο ενοριακός ιερός Ναός της Ανάληψης που χτίστηκε το 1856. Έχει μήκος, με φορά ανατολή δύση, 22 μέτρα, πλάτος 12
και ύψος 10 μέτρα. Είναι βασιλικού ρυθμού με τρία ευρύχωρα κλίτη, κολώνες με κιονόκρανα και πλούσιο διάκοσμο. Η δυτική πλευρά, η πρόσοψη είναι όλη πελεκητή. ∆ιαθέτει περίλαμπρο τετράγωνο
κωδωνοστάσιο, διαστάσεων τρία επί τρία και ύψους 16 μέτρων, το οποίο χτίστηκε το 1936
και είναι εξ'ολοκλήρου πελεκητό και από ανώμαλο μωσαϊκό. Τα παραπάνω στοιχεία
καθιστούν την εκκλησία της Αναλήψεως μια από τις επιβλητικότερες της Πελοποννήσου και ταυτόχρονα καμάρι και περηφάνια των Βερτσιωτών. ∆εύτερο αξιόλογο μνημείο αποτελεί το ∆ημοτικό Σχολείο, κτίσμα του 1892, το οποίο είναι κι αυτό λιθόκτιστο όπως και η εκκλησία.
Άλλο επιβλητικό οικοδόμημα στο κέντρο του χωριού είναι ο Σακελλαρέικος Πύργος, διώροφο
οικοδόμημα του 1721, λιθόκτιστο με πολεμίστρες. Είναι αξιόλογο διατηρητέο, δυστυχώς
όμως οι κληρονόμοι του με επιχρίσματα και μοντέρνες επεμβάσεις αλλοίωσαν τον
παραδοσιακό του χαρακτήρα. Τέταρτο παραδοσιακό λιθόκτιστο οικοδόμημα και με ορισμένες
ιδιορρυθμίες είναι το αρχοντικό των Γεωργακέων στο πάνω χωριό, κτίσμα του 1770. Ακολουθεί το πατρικό του συγγραφέα και ιδιοκτησία του Νώντα Σακελλαρόπουλου, κτίσμα του 1849, λιθόκτιστο και διατηρητέο μνημείο. Έχει μήκος 14μ. Πλάτος 7μ. Και το συνθέτουν τέσσερα ευρύχωρα δωμάτια. Έχει χαρακτηριστεί από την Αρχαιολογική υπηρεσία διατηρητέο, όπως μας πληροφορεί το ΦΕΚ 310 φύλλο της Ελληνικής Κυβερνήσεως
της 3ης Απριλίου 1992. Τέλος, επιβλητικό οικοδόμημα είναι και της Αλεξάνδρας Μάραγκοπούλου,
ιδιοκτησία πλέον του τηλεοπτικού παραγωγού Τ.Καλημέρη και η βίλα του Θόδωρου
Παναγιωτακόπουλου, κτίσμα του 1936. Φυσικά μνημεία του Βερσιτσίου αποτελούν:
του Κούκκου η Πέτρα και του Ζάλη το λιθάρι. Επιπλέον, το Βερσίτσι είναι πολύυδρο, με δεκαπέντε πηγές και κεφαλόβρυσα εντός του χωριού
κα ι είκοσι επτά παρόμοια στην περιφέρεια.
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ
Το Βερσίτσι δεν υπήρξε πρώτο μόνο στ'άρματα το 1821 και στους μετέπειτα μεγάλους
πολέμους του έθνους μας, αλλά και πρώτο στη γνώση και τα γράμματα. Από το 1821 μέχρι σήμερα ανέδειξε τέσσερις συγγραφείς: το Νώντα Περ. Σακελλαρόπουλο, φιλόλογο, τ. Λυκειάρχης, τ. ∆ιευθυντή Μέσης Εκπαίδευσης νομού Αχαίας, συγγραφέα, ιστορικό, λαογράφο, ποιητή,
το Νικόλαο Αθ. Γεωργακόπουλο (∆ωράνθης), αξιωματικό Στρατολογίας, συγγραφέα και
μυθιστοριογράφο, το Βασίλη Χρ. Ασημακόπουλο, εργάτη, ποιητή, δοκιμιογράφο και το ∆ημ. Μιχ. Παυλόπουλο , φιλόλογο και ιστορικό Τέχνης. Παράλληλα όμως, ανέδειξε και πολλούς αξιόλογους, επιφανείς και επιτυχημένους επαγγελματίες και σε άλλους τομείς. Ενδιαφέρουσα είναι και η
πολιτιστική κίνηση του χωριού. Το Βερσίτσι διατηρεί σήμερα δύο πολιτιστικούς Συλλόγους:
1) Το Σύλλογο των Αθηνών με την επωνυμία: "Σύλλογος των εν Αθήναις Σειραίων
η Ανάλυψη της Σωτήρως" που ιδρύθηκε το 1970 και2) Το "Σύλλογο Σειραίων πάτρας" που ιδρύθηκε το 1975*.
Και οι δύο Σύλλογοι δραστηριοποιούνται και ενεργούν επωφελώς, η δε προσφορά τους είναι
μεγάλη. Στην Αθήνα υπάρχουν περισσότερες από 150 οικογένειες Σειραίων, άριστα
εγκαταστημένες, στην Πάτρα 80 περίπου και ικανός αριθμός σε άλλες πόλεις.
Ο ΣΥΝΙΚΟΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΛΟΠΕΣΗΣ
Η Λόπεση Καλαβρύτων είναι ένας μικρός συνοικισμός ενσωμάτωμένος στο ∆ημοτικό ∆ιαμέρισμα Βερσιτσίου, γι'αυτό και η ιστορία του συνδέεται στενά μ'αυτό, και οι δύο συνοικισμοί
παρουσιάζουν κοινούς γεωγραφικούς, πολιτιστικούς, οικονομικούς και οικογενειακούς δεσμούς. Απαριθμεί δώδεκα με δεκατρείς οικογένειες μόνιμους κατοίκους σε καλή οικονομική κατάσταση. Βρίσκεται στις δυτικές υπώρειες του Μελισσιού (Βερτσιώτικου Αηλιά), σε ομαλή σχετικώς θέση
και υψόμετρο 800 μέτρων περίπου. Συνδέεται δι'αμαξωτής οδού με την 111 (εθνική οδός
Πατρών-Τριπόλεως με την οποία συνδέεται και το Βερσίτσι), που
ασφαλτοστρώθηκε το 1998. Όσον αφορά το τοπωνύμιο Λόπεση γνωρίζουμε πώς είναι ξενόφωνο, Αλβανικό, μοναδικό στην περιοχή Βερσιτσίου. Η αλβανική λέξη "Λοπ" σημαίνει αγελάδα
ή αγελαδότοπος. Προφανώς πρόκειται για την εγκατάσταση κάποιου Αλβανού αγελαδοτρόφου μετά από την εγκατάσταση Αλβανών στην περιοχή, το 1392.
Ειδικότερα, το 1392 ο ∆εσπότης της Πελοποννήσου Θεόδωρος μετα κάλεσε δέκα χιλιάδες οικογένειες Αλβανών να εποικήσουν την Πέλοπόννησο, γιατί ο πληθυσμός της είχε
ελαττωθεί επικίνδυνα και προέβλεπε τον τουρκικό επεκτατισμό. Έτσι προέκυψε και η Αλβανική ονομασία. Ως ξενόγλωσσο τοπωνύμιο η Λόπεση μετονομάστηκε σε "Αγίους Θεοδώρους"
στις 19-7-1928 (ΦΕΚ 156/ 1928).
Η απογραφή Γκριμάνι το 1700 κατέγραψε 51 κατοίκους στο σύνολο, από τους οποίους οι 23 ήσαν άνδρες και οι 28 γυναίκες. Η απογραφή του1815 κατέγραψε 10 οικογένειες και
60 κατοίκους, του 1851,11 οικογένειες και 46 κατοίκους, του 1879, 51 κάτοικοι, του 1897,
49 κάτοικοι και 12 οικογένειες, του 1906, 49 κάτοικοι, του 1928, 84 κατ. Του 1951,63 κατ. Του 1961, 54 κατ. Και του 1970,13 οικογένειες και 61 κατοίκους.
Οι Λοπεσαίοι έλαβαν μέρος μαζί με τους Βερτσιώτες σε όλους τους εθνικού αγώνες
από το 1821 μέχρι σήμερα. Στον πολιτιστικό και πνευματικό τομέα όμως καθυστέρησαν. Τελευταία μόνο σημείωσαν αρκετά βήματα προόδου στον πνευματικό και επιχειρησιακό τομέα. Οι κάτοικοι της Λόπεσης είναι γενικά φιλήσυχοι, καλοκάγαθοι, φιλότιμοι, φιλόξενοι και αξιοπρεπείς άνθρωποι. Τα σπίτια τους είναι όλα λιθόκτιστα αρχοντικά, με πελεκητές γωνίες και
παραστάδες σε πόρτες και παράθυρα, δομημένα δηλαδή σύμφωνα με τη ντόπια λαϊκή
αρχιτεκτονική.
Κείμενο:Νώντας-Σακελλαρόπουλος
Απόσπασμα από το βιβλίο «Τα χωριά νοτίως του Ερυμάνθου» του Βασίλη Τακτικού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου