ΔΕΣΙΝΟ

 

ΔΕΣΙΝΟ

Το ∆εσινό είναι ένα µικρό ορεινό χωριό, που ανήκει στο ∆ήµο Αροανίας της Επαρχίας Καλαβρύτων. Πριν από τη συνένωση των κοινοτήτων µε το σχέδιο Ι. Καποδίστριας, το ∆εσινό αποτελούσε αυτόνοµη κοινότητα, από το έτος 1919 που αποσπάσθηκε από την κοινότητα των Καµενιανών. Το όνοµα του χωριού είναι µάλλον ελληνόφωνο και πιθανόν να προέρχεται από κάποιον αναγραµµατισµό της λέξης Στενόν σε Τεσινόν Ντεσινό. Σε πολλά έγγραφα πριν το 1821 το συναντούµε µ'αυτές τις ονοµασίες, µετά δε το 1821 το συναντούµε, µε την σηµερινή ονοµασία ∆εσινό. Πράγµατι, το χωριό είναι χτισµένο σε στενή και άγονη περιοχή, έκτασης έξι τετραγωνικά χιλιόµετρα σε υψόµετρο 860µ. περίπου. Λόγω του άγονου της περιοχής, πολλοί ∆εσιναίοι ακολούθησαν το γενικό ρεύµα της µετανάστευσης στο εσωτερικό και το εξωτερικό.
Πολλοί µετοικούν και εγκαθίστανται σε γόνιµες περιοχές του νοµού Ηλείας, που είχαν σταφιδάµπελο, αλλά και σε άλλα µέρη για καλύτερο βιοπορισµό. Κατά την τελευταία απογραφή του έτους 1991 το χωριό είχε µόνο 32 κατοίκους, όσους και ο οικισµός 
∆ροβολοβού της κοινότητας Καµενιανών. Πολλές µορφές αγωνιστών ξεπήδησαν από τούτο το µικρό χωριό κατά τον ιερό απελευθερωτικό αγώνα του 1821. Το ∆εσινό ήταν πατρίδα του προ ετών επισκόπου Κεφαλληνίας, ∆αµασκηνού Πολυδωρόπουλου και του µεγάλου επίσης
ιστοριοδίφη της πατρίδας µας αειµνήστου πρωθιερέα Νικόλαου Παπαδόπουλου. Κατά την καλλιέργεια της γης από τους κατοίκους, προ ετών βγήκαν στην επιφάνεια πολλά ευρήµατα, (αρχαία, βυζαντινά και ρωµαϊκά νοµίσµατα), στη θέση Βουράλωνα. Το πιθανότερο είναι τα ευρήµατα αυτά να αποτελούν αποµεινάρια της αρχαίας πόλης-κράτους Ψωφίδας στην οποία άνηκε ολόκληρη αυτή η περιοχή. Το ∆εσινό, µαζί µε τα άλλα δυο γειτονικά χωριά, Καµενιάνοι και ∆ροβολοβό πρέπει να αποτελέσουν αντικείµενο προς έρευνα και αξιοποίηση, λόγω των πολλών αρχαίων ευρηµάτων, αλλά και για την µεγάλη προσφορά τους στους µυριόνεκρους αγώνες της πατρίδας µας.

 

  Απόσπασμα από το βιβλίο «Τα χωριά νοτίως του Ερυμάνθου» του Βασίλη Τακτικού